Esra

Volgens mij heb ik jullie nog niet eerder over mijn geïmporteerde poezenbeest Esra verteld. Hoog tijd om jullie eens te informeren. 🙂

Esra is een Turkse Van kat, voornamelijk wit van kleur en met een groen en een blauw oog. Zij is in Turkije geboren en daar, toen zij enkele maanden oud was,  door mijn dochter geadopteerd. Esra heeft enkele jaren bij mijn dochter in Mahmutlar, Alanya gewoond.

Esra is vrij angstig; ze schrikt overal van, vindt alles eng en doet geen dingen die andere katten van nature wel doen. Ik vermoed dat zij voor haar adoptie een vrij uitzichtloos bestaan heeft gehad met weinig sociaal contact en daardoor dus niet weet hoe zij zich moet gedragen. Een gebrek aan opvoeding dus!

Esra had in eerste instantie een heerlijk leventje bij mijn dochter. Maar toen mijn oudste kleindochter geboren werd, kreeg Esra het zwaar. Vanwege haar angst voor alles en iedereen, schrok zij bij ieder geluid dat de baby maakte. Esra zat alleen nog maar in kasten of achter de bank en kon zich op geen enkele manier meer ontspannen. Zielig dus!

Natuurlijk heb ik, als grote kattenliefhebber, mijzelf opgeworpen om het beestje dan maar mee te nemen naar Nederland. Uiteindelijk bleek dat nog niet zo eenvoudig.

Uiteraard start zo’n operatie met het uitsluiten van hondsdolheid. Dus eerst een inenting halen en vervolgens een rabiestest doen en na drie maanden is het dan duidelijk of het beestje al dan niet besmet is. Vervolgens dient het beestje over alle noodzakelijke inentingen te beschikken én wordt er een chip geïmplementeerd zodat de kat herkenbaar is.

In ons geval had het Ministerie van Landbouw, Veeteelt en Visserij in Ankara helaas een fout gemaakt met de registratie van de chipcode in de formulieren. Kort gezegd: het chipnummer van de poes week in één cijfer af van het chipnummer op het registratieformulier. En dat op de dag van vertrek naar Nederland!

Dat betekende in dit geval dat mijn schoonzoon en ik die dag drie keer bij het Ministerie van Landbouw, Veeteelt en Visserij in Alanya hebben gezeten en dat wij  pas twee uur voor vertrek naar het vliegveld alle papieren hadden ontvangen. Wat een stress gaf dat.

Maar goed, uiteindelijk is het gelukt en kon ik het Esra meenemen naar Nederland. Dat beestje was zo ontzettend bang; dat hartje bonsde bijna uit haar lijfje. Gelukkig kon ze mee in de cabine en hoefde ze niet in het ruim.

Eindelijk thuis, in Nederland, had Esra natuurlijk even moeite met het aanpassen naar een nieuw thuis. Maar omdat ik haar al kende en de leefomgeving rustig is, ging het al snel beter. Ze is heel speels en is blij met de tuin. Ze jaagt ook op alles wat los en vast zit en heeft mij al menige malen onaangenaam verrast door haar vangsten levend mee naar binnen te nemen om ze vervolgens daar dood te spelen.

Nu, vijfenhalf jaar later, is Esra nog steeds een “vreemde” kat en heeft zij moeite met de omgang met andere dieren en mensen. Maar op haar manier is ze lief en zoekt ze aandacht. Ze mist mij ook echt als ik er niet ben en wil dan graag zodra het kan even bij me liggen. Ze is uiteindelijk wel veel rustiger geworden en op haar eigen aparte wijze is ze heel lief.

Ze heeft ondertussen wel wat mankementen gekregen. Ze mist bijna al haar tanden; ik heb geen idee waar ze die verloren is. Én, ze heeft last van artrose in de heupen. Ze krijgt daarom aangepast voer, maar omdat het brokjes zijn, geef ik haar ook nog dagelijks een beetje natvoer. Dat eet immers lekker makkelijk weg. Af en toe heeft ze echt last van die artrose, ze verspringt zich nog weleens, en dan haal ik bij de dierenarts een verdovend middeltje. Dat helpt haar om haar bewegingen weer normaal te maken zonder pijn.

We zijn ondertussen echt aan elkaar gehecht: zij duldt mij en ondanks het feit dat het een “vreemde” poes is, hou ik van haar!