Sonja Verhoef

Voor het eerst in lange tijd was het afgelopen week weer winter! En dan niet alleen maar koud, maar echt winterweer, met sneeuw en ijs. De laatste jaren gebeurt dat eigenlijk steeds minder, dus als het dan zover is, slaat de schaatskoorts al snel toe.

Ik riep op maandag al tegen mijn collega’s dat zodra het mogelijk was om te schaatsen, ik verlof zou opnemen. De stevige wind hield ijsvorming wel even tegen, maar op donderdag was het hier en daar toch al mogelijk om te schaatsen. Helaas was ik zelf op woensdag ziek geworden, waardoor ik pas in het weekend weer zover was dat ik naar buiten kon.

Het was dan ook prachtig mooi winterweer, weinig tot geen wind en volop zon. Dus gingen we schaatsen!
We kozen voor de vaarten tussen Stompwijk en Zoeterwoude. Het ijs was mooi en diep zwart; alleen langs de kant zag het er hier en daar een beetje ‘ tricky’  uit.

Toen wij op het ijs stapten, kraakte het als een gek. Omdat ik geen held ben, stond ik gelijk stil en durfde eigenlijk niet meer verder. Vriend Peter heeft daar geen last van en was al vertrokken. Ik had dus twee keuzes: door schaatsen of terug, dus koos ik ervoor om door te schaatsen.

Een man kwam ons tegemoet, dus heb ik hem gelijk naar de staat van het ijs verderop gevraagd. Hij gaf aan dat het ijs erg goed was en dat het kraken van het ijs kwam door de boten die aan de kant lagen. Volgens hem zit daar veel lucht onder het ijs. Enigszins gerustgesteld, ben ik zijn spoor gaan volgen. En hij had gelijk; het ijs was prachtig!